සටහන | අරවින්ද ජයකොඩි
ශ්‍රී ලංකාව අද සිටින්නේ ඉතා තීරණාත්මක සන්ධිස්ථානයකය. ඒ පිටස්තර සතුරන් නිසා හෝ සැඟවුණු කුමන්ත්‍රණ නිසා නොව, විප්ලවය ගැන පොරොන්දු වූවන්, තමන් එදා හෙළා දුටු ක්‍රමයම අද පරිපාලනය කරන නිසාය.
වසර හැටක් තිස්සේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ තම සාමාජිකයන්ට කීවේ, "ඔබේ වැටුප පූජා කරන්න, ඔබේ කාලය දෙන්න, සමාජවාදී අරමුණ වෙනුවෙන් නිහතමානීව ජීවත් වන්න" කියාය.
ඒ දුප්පත් මිනිසුන් සහ ගැහැනුන් තම කාසිපනම් සහ ජීවිත පූජා කළේ, තම නායකයන් අන් අයට වඩා වෙනස් යැයි විශ්වාස කළ නිසාය.
නමුත් අද, වත්කම් ප්‍රකාශනවලින් කියවෙන්නේ වෙනත් කතාවකි. පරිත්‍යාග මත ජීවත් වූ බව කී ඇමතිවරු අද කෝටිපතියන් වී සිටිති.
මෙය සමාජවාදය නොවේ. මෙය පාවාදීමකි....
කාල් මාක්ස් ලිව්වේ රාජ්‍යය කිසිවිටෙක මධ්‍යස්ථ නොවන බවත්, එය බලවතුන්ගේ මෙවලමක් බවත්ය. ලෙනින් අපට ඉගැන්වූයේ ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් කළමනාකරණය කිරීමෙන් සමාජවාදය ගොඩනැගිය නොහැකි බවත්, ගෝලීය බැංකුකරුවන්ගේ නියෝගවලට හිස නැමීමෙන් එය කිසිසේත්ම කළ නොහැකි බවත්ය.
නමුත් අද අප දකින්නේ කුමක්ද? ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලට (IMF) එරෙහිව කෑ ගැසූ නායකයෝම අද IMF කප්පාදු ක්‍රියාත්මක කරති. කම්කරු බලය ගැන කතා කළ හඬවල්ම අද වෘත්තීය සමිතිවලට සහ වැඩවර්ජනවලට තර්ජනය කරති.
මේක විප්ලවයක් නොවේ. මේ පරණ යන්ත්‍රයම රතු පාටින් පින්තාරු කිරීමකි...
ඉතිහාසය මීට පෙරද මෙය දැක තිබේ. ජර්මනියේ, මාක්ස්ගේ නාමයෙන් පෙනී සිටි සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීන් යුද්ධයට ඡන්දය දී ඔහුව පාවා දුන්හ. සෝවියට් සංගමයේ, ලෙනින්ගේ නම කී නායකයෝ රජවරුන් මෙන් ජීවත් වෙද්දී කම්කරුවෝ දුක් වින්දහ.
සෑම වාරයකදීම, පාවාදීමෙන් උපත ලැබුවේ සමාජවාදය නොව, ප්‍රතිගාමීත්වය, අවිශ්වාසය සහ බලාපොරොත්තු සුන්වීමයි.
අප ඉදිරියේ ඇති අනතුරද එයයි.
මාක්ස්වාදී පක්ෂයක් ණය කළමනාකරුවෙකු බවට පත් වූ විට, එහි නායකයන්, ඔවුන්ට ආහර සැපයූ ජනතාවට වඩා ධනවත් වූ විට, එය තම මතවාදය පමණක් පාවා දීමක් නොවේ. එය ජනතාව බලාපොරොත්තු සුන් කරවයි.
එය ප්‍රතිගාමී බලවේගයන්ට, ජාතිකවාදී කල්ලිවලට, රට බේරාගැනීමේ නාමයෙන් පරණ බලවතුන්ට නැවත මතුවීමට පාර කපයි.
ජවිපෙට තම ආත්මය පාවා දෙමින් ජාතියක් පාලනය කළ නොහැක. තම මතවාදය අමතක කළ පක්ෂයකට ජනතාවකට නායකත්වය දිය නොහැක. මාක්ස් අපට අනතුරු ඇඟවූයේ, සමාජවාදය සඳහා වූ අරගලය අත්හරින්නන්ට සාමය නොලැබෙන බවත්, ඔවුන්ට ලැබෙන්නේ නිමක් නැති අර්බුදයක් බවත්ය.
ශ්‍රී ලංකාව අවංකභාවය ලැබිය යුතුය. ශ්‍රී ලංකාවට අවශ්‍ය පරස්පර විරෝධයන්හි සිර නොවූ නායකයන්ය. මෙම පාවාදීම දිගටම පැවතුනහොත්, එහි අනතුර ජවිපෙට පමණක් නොවේ. එහි අනතුර මුළු ජාතියටමය. සෑම කම්කරුවෙකුටම, සෑම පවුලකටම, යුක්තිය පිළිබඳ අප දුටු සෑම සිහිනයකටමය.