සටහන - රාධිකා රත්නායක
අධිකරණ අමාත්‍යවරයා ලෙස, හර්ෂණ නානායක්කාර යනු ජාතියේ නීති පද්ධතියේ භාරකරුය. එහෙත් රූපවාහිනිය ඔස්සේ ඔහු ඉටු කළේ වෙනත් භූමිකාවකි. ඒ අධිකරණයට අපහාස කිරීම සම්බන්ධයෙන් චෝදනා ලැබූ දේශපාලන සගයෙකු ආරක්ෂා කිරීමය.
එම පරස්පර කටයුත්ත පැහැදිලිය. පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ලක්මාලි හේමචන්ද්‍රට එරෙහිව බරපතල චෝදනා එල්ල වී තිබේ. එය අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වයටම පහර දෙන වරදකි. අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාව (JSC) වෙත විධිමත් පැමිණිලි ලැබෙමින් පවතිද්දී, මහජනතාව මුලින්ම දුටුවේ තම අධිකරණ අමාත්‍යවරයා සාක්ෂි පරීක්ෂා කිරීමකින් තොරව චූදිතයා ආරක්ෂා කරන අයුරුය.
අධිකරණ අමාත්‍ය හර්ෂණ නානායක්කාර
මෙම සිදුවීම එක් මන්ත්‍රීවරියකගේ චෝදනාවෙන් ඔබ්බට ගොස් ඇත. එය ආයතනික අඛණ්ඩතාව පිළිබඳ තීරණාත්මක පරීක්ෂණයක් බවට පත්ව තිබේ. "නීතිය සැමට එක සේ" යැයි වූ ආණ්ඩුවේ ආරම්භක පොරොන්දුව ප්‍රතිපත්තියක්ද, නැතහොත් ප්‍රචාරණයක් පමණක්ද යන්න මෙයින් හෙළි වනු ඇත.
හර්ෂණ නානායක්කාර දේශපාලනයට පිවිසියේ ප්‍රතිපත්තිගරුක නීතිඥයෙකු ලෙස, මහජන විශ්වාසය නැවත ගොඩනැගීමට සුදුස්සෙකු ලෙසය. එම කීර්ති නාමය එක් රූපවාහිනී සාකච්ඡාවකින් දෙදරා යාමට පටන් ගත්තේය.
හේමචන්ද්‍ර ගැන විමසූ විට අමාත්‍යවරයා ප්‍රශ්නය මග හැරියේය. "ඔබ සම්පූර්ණ දර්ශන තලය නැරඹුවා නම්, ඔබට මෙයට වඩා වෙනස් මතයක් තිබෙන්නට ඉඩ තිබුණා," ඔහු තරයේ කියා සිටියේය.
සම්පූර්ණ එක, බැලුවා නම් කියන කතාව, ආන්ඩුවේ අය අවුරුදක් තිස්සේ කියන කතාවක්ය. නිවේදකයාගෙන් සම්පූර්ණ එක බලන්න කියා කීවාට, හර්ෂණ සම්පූර්ණ එක දැක තිබුනේ නැත.
නිවේදකයා නැවතත් විමසීය.
පිළිතුර වූයේ, ඔහු ලක්මාලිට කතා කර තිබිණි. ඇයගේ පැහැදිලි කිරීමෙන් ඔහු "සෑහීමකට පත්ව" සිටියේය.
මෙම ආරක්ෂා කිරීම සෑම අතින්ම දෝෂ සහිතය. අධිකරණ අමාත්‍යවරයා, අධිකරණයට අපහාස කිරීමක් ගැන චෝදනා ලැබූවෙකු ප්‍රධාන සාක්ෂි පරීක්ෂා නොකර, චූදිතයාගේම වචනය මත පිහිටා ප්‍රසිද්ධියේ ආරක්ෂා කළේය.
නාමල් රාජපක්ශ ගෙන් ඇහුවාම, කියන්නෙ නාමල් හොරකම් කලා කෙසේ වෙතත්, මස් මාංශ කන්නෙ නැති, ඇල්වතුර නිවලා බොන අයෙක් කියලාය. නාමල්ව පමනක් නොව, මුලු රාජපක්ශ සනුහරේම හර්ෂණ ලා ගේ ආන්ඩුවෙන් බේරෙන බව නාමල් පුන පුනා කියන්නේ මේ නිසාය.
ලක්මාලිව බේරගන්න ගොස්, හර්ෂණ තම ධුරය පාවා දුන්නේය. ඉන් සමස්ත ජාතියටම සංඥා කළේ, රජයේ ඉහළම මට්ටම්වල පවා පාක්ෂික පක්ෂපාතීත්වය, නීතියේ මධ්‍යස්ථභාවයට වඩා ඉහළින් තැබිය හැකි බවයි.
මහජන ප්‍රතිචාරය ක්ෂණික හා තියුණු විය. එයට හේතු වූයේ ආණ්ඩුවේම මූලික පොරොන්දුවයි: "තවදුරටත් විශේෂ සැලකිලි නැත, දේශපාලන සබඳතා ඇති අයට ආරක්ෂාව නැත." ඔවුන්ගේ ජන වරමේ පදනම වූ එම පොරොන්දුව දැන් අනතුරුදායක ලෙස තුවාලයක් බවට පත්වෙමින් තිබේ.එස්.බී. දිසානායක (2015) සහ රන්ජන් රාමනායක (2021) සිදුවීම් දෙකෙන්ම "කිසිවෙකු නීතියට ඉහළින් නැත" යන පැහැදිලි මූලධර්මය ස්ථාපිත විය.
මෙය නොදුටු මගක් නොවේ. ශ්‍රී ලංකාවට පැහැදිලි, මෑත කාලීන පූර්වාදර්ශ තිබේ. එස්.බී. දිසානායක (2015) සහ රන්ජන් රාමනායක (2021) යන දේශපාලනඥයන් දෙදෙනාම අධිකරණයට අපහාස කිරීම සම්බන්ධයෙන් වරදකරුවන් වී සිර දඬුවම් විඳ ඇත. දිසානයක,රාමනායක සහ හේමචන්ද්‍ර වෙනස් වෙන්නේ කුමන ඉරකින්ද? හේමචන්ද්‍ර කීව දේ, රාජපක්ශ ලා කිව්වොත් ,වික්‍රමසිංහලා කිව්වොත්, නානයක්කාර ඒ ගොල්ලන්ට පෞද්ගලිකව කතා කරලා, නිදොස් කරයිද?
දිසානයක සහ රාමනායක , එම සිදුවීම් දෙකෙන්ම "කිසිවෙකු නීතියට ඉහළින් නැත" යන පැහැදිලි මූලධර්මය ස්ථාපිත විය.
එකම ප්‍රශ්නය එම ප්‍රමිතිය පවත්වාගෙන යන්නේද, නැතහොත් අත්හැර දමන්නේද යන්නයි.
අධිකරණයට අපහාස කිරීම යනු නීතිමය තාක්ෂණික කාරණයක් නොවේ. එය අධිකරණයේ ක්‍රියාකාරීත්වය සුරකින පලිහයි. අධිකරණයට තම තීන්දු ක්‍රියාත්මක කළ නොහැක. ඒවා රඳා පවතින්නේ මහජන ගෞරවය මතය. දේශපාලනඥයන් එම අධිකාරියට වල කැපූ විට, ඔවුන් දුර්වල කරන්නේ අත්තනෝමතික බලයෙන් සාමාන්‍ය පුරවැසියන් ආරක්ෂා කරන එකම ආයතනයයි.
ලක්මාලි හේමචන්ද්‍රට විශේෂ සැලකිල්ලක් ලැබුණහොත්, ක්‍රියාවලිය ප්‍රමාද වුවහොත්, කාරණය නිහඬවම යටපත් වුවහොත්, දේශපාලන බලපෑම් මැදිහත් වුවහොත්, පණිවිඩය පැහැදිලිය.
නීතිය සැමට එක සේ නොවේ. එය රඳා පවතින්නේ ඔබ කවුද සහ ඔබ අයත් වන්නේ කුමන පක්ෂයටද යන්න මතය.දැන් වගකීම ඇත්තේ අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාව (JSC) සතුවය. එහි ස්වාධීනත්වය තීරණාත්මකය. මෙම අදියරේදී දේශපාලන මැදිහත්වීමක් විනාශකාරී වනු ඇත. මෙම ක්‍රියාවලිය සාධාරණ, විනිවිදභාවයකින් සහ කාලෝචිතව සිදු වන බව මහජනතාව දැකිය යුතුය.
මෙය ආණ්ඩුව සුබවාදී ලෙස බැලිය යුතුය. එක් මාර්ගයක් නම් දේශපාලන පහසුවයි, සගයකු ආරක්ෂා කිරීම, කතාව යටපත් වනු ඇතැයි අපේක්ෂා කිරීම, සහ දේශපාලන පොරොන්දු තේරුමක් නැති බවට ඇති සැකය තහවුරු කිරීම.
අනෙක් මාර්ගය දුෂ්කරය. එයට රජය පසුපසට වී, නීතිමය ක්‍රියාදාමයට බාධාවකින් තොරව දිග හැරීමට ඉඩ දීම අවශ්‍ය වේ. එය තම පාර්ශ්වයේ අයෙකු වුවද ප්‍රතිවිපාකවලට මුහුණ දිය හැකි බව පිළිගැනීමක් ඉල්ලා සිටී. නමුත් විශ්වසනීයත්වය කරා යන එකම මාර්ගය එයයි.
හර්ෂණ නානායක්කාරද තමා කල වරද නිහතමනීව නිවැරදි කල හැක.
ඔහු හමුවේ ඇති ප්‍රශ්ණය නම්, බොරුවක් දිගටම ආරක්ෂා කරනවාද, නැතහොත් සත්‍යය පිළිගෙන දේශපාලන මිල ගෙවනවාද යන්න. ඔහුගේ තේරීම ආණ්ඩුවේ තේරීමම නියෝජනය කරයි.
ප්‍රතිපත්තිගරුකත්වයට දේශපාලනය තුළ නොනැසී පැවතිය හැකිද?
මෙහි ප්‍රතිවිපාක මෙම තනි සිදුවීමෙන් ඔබ්බට විහිදේ. සමානාත්මතාව මත පදනම් වූ යුක්තිය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රාජ්‍යයක පදනමයි. පද්ධතිය දූෂිත යැයි ජනතාව විශ්වාස කරන විට, සමාජ විශ්වාසය බිඳ වැටේ.තම පොරොන්දු අවංක බව ඔප්පු කිරීමට ආණ්ඩුවට ලැබී ඇති අවස්ථාව මෙයයි. නියමිත ක්‍රියාදාමයේ ප්‍රතිඵල භාර ගනිමින්, බාධා කිරීමෙන් වැළකී සිටීමෙන්, ඔවුන්ට තම ආරම්භක මූලධර්ම බලගතු ලෙස තහවුරු කළ හැකි අතර වගවීමේ ප්‍රමිතියක් ස්ථාපිත කළ හැකිය.
නමුත් ඔවුන් මෙම පරීක්ෂණයෙන් අසමත් වුවහොත්,ලක්මාලිට ආරක්ෂාව සැලසුනහොත්, ක්‍රියාවලිය පීලි පැනුවහොත්, පණිවිඩයද එලෙසම පැහැදිලි වනු ඇත. සමාන යුක්තිය පිළිබඳ පොරොන්දුව හුදු සටන් පාඨයක් පමණි. යුක්තියේ දෙවඟනගේ ඇස් බැඳ ඇති පටිය වෙන කවරදාටත් වඩා දුර්වලය.
ජාතිය බලා සිටී. තේරීම සරලය, ප්‍රතිවිපාක ගැඹුරුය, තෝරා ගැනීමට කාලය දැන් පැමිණ ඇත.
ලක්මාලි වරදක් කල නැත්නම්, අධිකරණ ය ඇයව නිදොස් කරනු ඇත. ගමෙන් ආ ලක්මාලි, හිත හොද ලක්මාලි, විවේචකයන් කියන විදිහට නරක ගැහැනියක් නොවේ. ව්‍යාජ මිනිස්සන් ඉන්න සමාජයක, අඩුම තරමේ, ඇය අව්‍යාජව, තම මතය ප්‍රකාශ කරයි. නිර්භයව ආන්ඩුව ආරක්ෂා කරයි. ඇය දේශපාලන සුදුවේ, අතකොලුවක් වුනි. ඇත්තටම, වැලිකඩ යා යුත්තේ, ලක්මාලි නොව, ඇයව ඒ තත්වයට පත්කල ඇයගේ උඩින් ඉන්න අයය. ඇය සීමා කඩා, ආවේගශීලිව, තර්කයක් නැති කතා කරනවිට, ඔල්වරසන් දුන්නු අයටය.